කඳෝපැණියන් දිලෙන යාමේ
සිසිරකර කැන් ගලන යාමේ
කාන්සිය පිරි මගේ සංහිඳ
දැවෙයි සරතස නිවෙන යාමේ
නෝක්කාඩුව වීද ඒ සර
හද දයා මෙමෙනා තරම්
සියොළඟෙහි වෙලුනේද කී වර
කෙලි කවටකම් පෑ තරම්
ලවන් පෙති දෙකොපුලේ සිර කර
නලළ සෙද රස සෙවු තරම්
ලියක විය නුඹ වෙළුව මේ තුර
කිම සිහිල් නල මේ තරම්
දෙකොන වැටෙතත් මෙබිම පණ නල
ලය සුසරමයි එක සරින්
නයණ නොම ඇඳෙතත් කමල පුල
පියෙහි සිතුවම් වෙයි සිරින්
සවන සිඳුනත් අම සිතලු කළ
ගලයි වෙන සර ලය දොරින්
පමණ නොවෙතත් අද හමන නල
උණුහුමත් එයි නොම දුරින්...
